داروهایی که برای درمان بیماری
های چشم به کار می روند اغلب مدت زمان ماندگاری و تماس کمی در چشم دارند.
داروهای چشمی باید به گونه ای فرموله شوند که موجب تحریک و تاری دید بیمار
نگردند. از طرفی داروهای رایج موجود در بازار با وجود داشتن ویژگی های مثبت
مانند عدم التهاب زایی و عدم تحریک چشم، ماندگاری کمی دارند و همین امر
موجب می شود که بیمار مجبور به استفاده ی مکرر از دارو در طول روز شود. این
مشکلات محققان را به سمت استفاده از نانوذرات سوق داد تا با بهینه سازی
فرمولاسیون های نانوذرات لیپیدی و پلیمری، علاوه بر ماندگاری بیشتر دارو در
چشم امکان استفاده از داروهای نوین (مانند داروهای چربی دوست که قبلا به
سختی وارد فرمولاسیون های چشمی می شدند) را نیز فراهم آورند.
ادامه مطلب ...