عملکرد عوامل رونویسی متاثر از شکل آنهاست

خاک رس را می توان برای طیف وسیعی از اشیاء از قبیل فنجان، بشقاب و یا آجر استفاده کرد. به طور مشابه، پروتئین ها نیز می توانند ساختار خود را تغییر داده و در نتیجه عملکرد و فعالیت خود را سازگار کنند.  

مکانیسم های تنظیم بیان ژن

تنظیم بیان ژن در پروکاریوت ها:

مکانیسم تضعیف:

نیاز به همزمانی ترجمه با رونویسی دارد لذا تنها در پروکاریوت ها دیده می شود. در ابتدایmRNA  یک توالی رهبر با 162 نوکلئوتید وجود دارد که به سه قطعه 1، 2، 3 و 4 تقسیم می شود. قطعه 1حاوی دو کدون تریپتوفان است و توالی های 2 با 3 و 3 با 4 می توانند جفت شده و ایجاد سنجاق کنند. در حضور  Trpترجمه قطعه 1 بدون وقفه انجام شده و در هنگام رونویسی قطعه 3ریبوزوم بر روی قطعه 2 قرار می گیرد. لذا امکان ایجاد سنجاق 2 و 3 وجود نداشته و قطعه 3 با 4 ایجاد سنجاق می کند که همانند پیام خاتمه رونویسی عمل می نماید. در غیاب  Trpریبوزوم در قطعه 1 متوقف شده و با ایجاد سنجاق 2 و 3 پیام خاتمه حاصل از جفت شدن 3 و 4 ایجاد نمی گردد. پس رونویسی ادامه یافته تا آنزیم های سنتز کننده تریپتوفان تولید گردند. مکانیسم تضعیف جهت کنترل بیان اپرون اسیدهای آمینه دیگر نظیر لوسین، هیستیدین و فنیل آلانین نیز کاربرد دارد. 

شگفتی های تنظیم بیان ژن

پروتئین ها که کلید معماری آنها در دست ژن ها است دارای نقش های حیاتی متنوع و فراوانی هستند. به طور نمونه، این مولکول ها از یک سو به عنوان «مصالح ساختاری» در مجموعه های حیاتی برای گردهمایی سلول یا برپایی موجود زنده وارد هستند و از دیگر سو به مثابه معمار این مجموعه ها ایفای نقش می کنند. و از طرفی با ماموریت هایی مانند پیام رسانی و گیرندگی پیام «بین معمار و مصالح»، وظیفه خطیر تنظیم و کنترل فرآیندهای حیاتی سلول مانند بیان ژن ها و چگونگی این بیان را نیز برعهده دارند. به علاوه، آنزیم ها که خود از جمله مهمترین پروتئین ها به حساب می آیند، تمام واکنش های شیمیایی را کاتالیز و امکان پذیر می سازند. 

کشف مکانیسم های جدید تنظیم بیان ژن در سلول ها

در سلول های انسان و دیگر موجودات زنده تنها یک زیر مجموعه از ژن ها در هر زمان فعال می شود. سلول ها از مکانیسم های مولکولی مختلفی برای فعال سازی و و غیر فعال کردن ژن مورد نیاز استفاده می کنند. یکی از مکانیسم های مرکزی، سیستم پیچیده بسته بندی DNA است که یا این ژنها را از فعال شدن محافظت می کند و یا آنها را در معرض فعال شدن قرار می دهد. در حال حاضر تحقیقات جدید بینش بیشتری را در مورد چگونگی استفاده سلول های سرطانی از آنزیم PARP1در این فرآیند و به منظور مقاومت در برابر درمان های فعلی ارائه می دهد و ممکن است برای توسعه نسل بعدی داروهای ضد سرطان مفید باشد.